Sılaya Dönüş

İlk önce yabancısadım memleketi. İstanbul'a inmiştim, gece otobüse kadar da arkadaşlarla görüşecektim. Önce heryerde Türkçe duymayı ardından Kadıköy otobüsünü garipsedim. Onca yolu teptikten sonra Kadıköy'deydim. Trafik, insanlar, koşturmaca, kalabalık hepsi farklıydı. İnsanlar farklıydı, giyim kuşam, herşey.

Ben hep aynı kaldım sanıyordum. Değilmişim. Susmuşum ben ya artık. O neşeli ben gitmiş gibi, konuşkan olan. Hala susuyorum, iletişimim zorlaşmış insanlarla. Ne nemrut adam olmuşum ya. Git gide içime dönmüşüm, bi yalnızlaşmışım. Hayal bile kurmaz olmuşum, umutsuz olmuşum.

Ankara'ya vardığımda ise durum daha içler acısıydı. Daha önceden mi farkedemedim yoksa sonradan mı böyle olduğunu anlayamadığım bir takım olaylar vardı. Sevgilisinden başka hiçbir mal varlığı olmayan birkaç arkadaşım, ailesinden başkasına vakit ayıramayan arkadaşım, "hasretinden ölüyom" demesine rağmen geldiğimde aramayan eski bir arkadaşım, bana hiç vakit ayıramayan olmazsa olmaz arkadaşım, Viyana hakkında kafasında milyonlarca soru olmasına rağmen aramayan arkadaşım, silah altına alınmasına rağmen mallığından taviz vermeyen arkadaşım, Ankara'da bulunmadığını bildiğim ama geldiğimden bu yana ne sanalda ne telefonda görüştüğüm arkadaşım, evinden nadiren burnunu çıkaran arkadaşım, birkaç arkadaşım sandığım insan, can dostum güzel insan.. Hepiniz hep mi böyleydiniz yoksa herşey bu geçen beş buçuk ayda mı değişti? Tamam birkaçı bırakıp giderken de böyleydi ama ya bu denli değildi ya da hakkaten ben hiç bişeyin farkında değilmişim.

Ailemle bile ki ailem canımdır, en yaratıcı geyiklerin çıktığı ortamdır aile ortamım ona bile tekrar adapte olmam 3-5 günümü aldı.

İşin özü, sanırım hiç birşey bıraktığınız gibi kalmıyor. Biliyorum herşey illaki değişir ama bu denli boka saracağını hiç düşünmemiştim.

Ayrıca, yalnızlaştırıyorsun beni blogspot.